امام حسین (ع) در دوره امامت
Posted On ۱۳۸۷ آذر ۱۲, سهشنبه at در ۲۲:۵۴ by نویسندهبا شهادت امام مجتبی(ع) در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش امام حسین (ع) قرار گرفت. در دوران دهساله حکومت معاویه، امام حسین(ع) همواره یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست ها و دستگیری و قتل های معاویه بود. امام حسین (ع) یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهرههای برجسته و شاخصی بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت او بیم داشت.
با مرگ معاویه در سال 60 هجری، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین (ع) به نفع او بیعت بگیرد. اما سید الشهداء که فساد یزید و بیلیاقتی او را میدانست، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از سلطه یزید و محو دین راه مبارزه را پیش گرفت.از مدینه به مکه هجرت کرد و در پی نامه نگاری های کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت و دعوت برای آمدن به کوفه، آن امام ابتدا مسلم بن عقیل را فرستاد و نامههایی برای شیعیان کوفه و بصره نوشت و با دریافت پاسخ کوفیان در بیعت شان با مسلم بن عقیل، در روز هشتم ذیحجه سال 60 هجری از مکه به سوی عراق، حرکت کرد.
پیمان شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سید الشهدا که همراه خانواده، فرزندان و یاران به سوی کوفه میرفت، پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین "کربلا" در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت ولی تسلیم نیروهای یزیدی نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمین، در نبردی نابرابر مظلومانه و تشنه کام، همراه اصحابش به شهادت رسید و با نثار خون پاک خویش مکتب نوپای اسلام را حیات جاودانه بخشید.
